Tempo je izraz u muzičkoj teoriji koji predstavlja brzinu izvođenja nekog djela ili kompozicije.[1] U klasičnoj muzici tempo se obično označava na početku notnog sistema (linijskog sistema) i obične se mjeri u otkucajima u minuti (oum).
U modernim klasičnim kompozicijama, "metronomska oznaka" sa otkucajima u minuti može dopuniti ili zamijeniti uobičajeno tempo obilježavanje, dok se u modernim žanrovima (poput elektronske plesne muzike ili poznatije pod nazivom "dance") tempo obično jednostavno izražava otkucajima u minuti (oum).
Tempo se može odvojiti od artikulacije i metrike, ili se ove muzičke pojave mogu naznačiti zajedno sa tempom, što doprinosi ukupnoj teksturi. Iako je sposobnost održavanja stalnog tempa vitalna vještina muzičkog izvođača, tempo je promjenljiv. Ovisno o žanru muzičkog djela i izvedbi samog izvođača, djelo se može svirati s blagim tempo rubato ili drastičnim ubrzanjem (accelerando). U muzičkim ansamblima tempo često označava dirigent ili neko od instrumentalista, kao na primjer bubnjar. Nazivi oznaka potiču iz italijanskog jezika.
Vrste tempa počevši od najsporijeg ka najbržem su:[2]
Larghissimo – veoma, veoma sporo (20 otkucaja u minuti (oum) i ispod)
Grave – sporo i lagano (20–40 oum)
Lento – sporo (40–60 oum)
Largo – polagano, dostojanstveno, široko (40–60 oum)
Larghetto – lagano (60–66 bpm)
Adagio – polako ali ne sporo kao largo (66–76 oum)